ارائه­ دهنده:

  استاد راهنما:

  دکتر سعید پارسا
هیات داوری: 
دکتر مهرداد آشتیانی
 دکتر محمدمهدی اثنی عشری اصفهانی


زمان:
 ۱۴۰۱/۰۲/۲۷

ساعت ۱۸:۰۰
 

آقای میلاد غلامی دانشجوی کارشناسی ارشد آقای دکتر سعید پارسا روز سه شنبه مورخ ۲۷ اردیبهشت ماه ساعت ۱۸:۰۰ از پروژه کارشناسی ارشد خود تحت عنوان "ارائه یک رویکرد شرح ­پذیری نرم­ افزار با استفاده ازفنون آزمون نرم­ افزار" دفاع خواهند نمود.

چکیده پایان نامه:
شرح­ پذیری به معنای قابلیت سیستم­های نرم­ افزاری در تشریح رفتار خود تحت شرایط مختلف است. در حال حاضر شرح­ پذیری مختص به مدل­های یادگیری است. اخیراً تعداد زیادی از روش‌ها با استفاده از راهکار‌هایی از آمار، یادگیری‌ ماشین و علم داده به شرح‌پذیری مدل­های هوش مصنوعی پرداخته ­اند. این در حالی است که بسیاری از سیستم‌های سایبر- فیزیکی تصمیماتی وابسته به زمینه می‌گیرند و مبتنی بر یادگیری نیستند و نیاز به شرح‌پذیری دارند. با شرح رفتار سیستم نه‌تنها به فرایند خطایابی، بهبود و کنترل آن‌ها کمک بزرگی می‌شود، بلکه ابزاری مفید برای یادگیری حقایق جدید، جمع آوری اطلاعات و در نتیجه کسب دانش هست. بنابراین، قابلیت شرح ­پذیری برای هر گونه سیستم نرم‌افزاری و بخصوص سیستم‌های سایبر- فیزیکی، در قالب قوانین حاکم بر عملکرد آن نرم افزار تحت شرایط مختلف باید مد نظر قرار گیرد.
در این پایان ­نامه شرح ­پذیری برای عملکرد سیستم­های سایبر - فیزیکی در قالب قوانین حاکم بر رفتارهای خواسته و ناخواسته سیستم، بخصوص در مرز­های رفتاری مطرح شده است. در این راستا از فرایند تکاملی و الگوریتم­های ژنتیک برای تولید داده­ های آزمون با هدف پوشش دامنه­ های رفتاری متفاوت، مطرح و پیاده­سازی شده است. نظر به اینکه رفتار، واکنشی در مقابل رویداد است، در بین مسیرهای اجرایی متعدد جهت آشکار کردن هر چه سریع­تر دامنه­ های رفتاری، مسیرهای اجرایی با تعامل نسبتاً بیشتر با محیط عملیاتی مورد شناسایی و بررسی قرار گرفته ­اند. تشخیص این نوع مسیرها نیز با ارائه یک الگوریتم ژنتیک امکان‌پذیر شده است. شرح­پذیری در قالب نمایش و توصیف قوانین حاکم بر عملکرد سیستم سایبر فیزیکی با ایجاد درخت­های تصمیم­ گیری امکان­پذیر شده است.  در سطح سیستم، شبیه­ ساز سیستم خلبان خودکار هواپیماهای F۱۶ به عنوان یک مورد مطالعاتی صنعتی، مورد آزمایش قرار داده شده است. نتایج حاصل از آزمایش رویکرد پیشنهادی برای آزمون و تعیین دامنه ­های رفتاری، نشانگر عدم کارایی این سیستم خلبان خودکار تحت شرایط خاص متفاوت است. رویکرد پیشنهادی توانست با تعیین مرزهای دامنه رفتارهای خواسته و ناخواسته، قوانین حاکم بر مانورهای هواپیما را در وضعیت غیر ایمن و برخورد با زمین را مشخص نماید. رویکرد پیشنهادی با دو روش شناخته شده تولید دامنه مقایسه شده و در عمل نشان‌داده‌شده است که روش پیشنهادی توانسته ۱۸ تا ۲۱ درصد موارد ناامن بیشتری را برای سیستم خلبان خودکار تشخیص دهد.
واژه‌های کلیدی: آزمون نرم‌افزار، تولید داده­ های آزمون، تولید مرز­های ­تصمیم­ گیری، شرح‌پذیری، یادگیری ماشین.

دانشکده مهندسی کامپیوتر مدیریت تحصیلات تکمیلی